Polska generalnie nie kojarzy się z winem, co może być mylące. Polskie winnice miały się świetnie już w średniowieczu, lecz z biegiem czasu import z zachodu i południa stał się bardziej opłacalny. Jako zupełny rozstrajacz dla sensu uprawy winorośli zadziałało zjawisko tzw. "Małej Epoki Lodowcowej", które miało miejsce w XVII wieku. Wiek XIX i pierwsza połowa XX przez swoje szerokie i nierzadko brutalne zawirowania, nie przyczyniły się do odbudowy winiarstwa na naszych terenach. Dopiero w latach 80 - tych nastąpił zwrot i zaczęło pojawiać się coraz więcej winnic, szczególnie w dwóch skrajnie leżących od siebie regionach - Podkarpaciu, oraz w okolicach Zielonej Góry. W ostatniej dekadzie na szczęście poczyniliśmy spore postępy. Nigdy wcześniej nie było tak dużej intensyfikacji w zakładaniu nowych winnic, w dodatku tych niewielkich, rodzinnych. Winnic stawiających na jakość, tworzących wino tylko przez jego pasjonatów i smakoszy. Szczepy uprawiane w Polsce są być może mniej popualrne w winnym atlasie świata, lecz niezwykle atrakcyjne dla zmysłów, gdyż pełne są oryginału w smaku. No i cóż... są dobre, bo nasze!

Co ciekawe, to nie Francja, nie Włochy czy Hiszpania są kolebką winiarstwa, a właśnie Gruzja. To tam archeolodzy odnaleźli wiele dowodów w postaci pestek i innych materiałów, świadczących że na terenach dzisiejszej Gruzji winorośl uprawiana była już ponad 8 tysięcy lat temu! Do dziś, zgodnie z tradycją i recepturą obecną od tysięcy lat, wino przechowywane jest w glinianych amforach. Wino Gruzińskie pełne jest uwielbienia. Pijąc je czujesz się rozpieszczony do granic możliwości. Jest idealnie skomponowane i przystępne dla każdego odbiorcy. Wino gruzińskie jest także winem bazującym na oryginalnych, występujących głównie na Kaukazie szczepach winorośli, które są nie do podrobienia.

Jedna legenda łączy wino z bocianem, który trzymając w swoim dziobie winogrona, jest symbolem winiarskiej kultury tego kraju. Opowiadana od dawna historia mówi, że w czasach, gdy Stefan Wielki, najwspanialszy mołdawski przywódca, toczył wojny z Turcją, Mołdawianie oblężeni w zamku w Sorokach, długo i zacięcie stawiali opór. Jednak gdy zapasy wody, zaczęły się kończyć, pojawiły się bociany przelatujące nad twierdzą zrzucające obrońcom kiście winogron, które tak podniosły ich na duchu, że ci zwyciężyli najeźdźcę. Inna legenda mówi, że gdy Bóg stworzył świat i rozdał go wszystkim narodom, ostatniego dnia przybiegli jeszcze Mołdawianie. Niestety spóźnili się, bo ciężko pracowali i nie wiedzieli, że stwórca rozdaje ziemie. Poprosili o chociażby najmniejszy, najbiedniejszy kawałek ziemi, aby się o niego troszczyć z ogromną miłością. Bóg ulitował się nad spóźnialskimi i przekazał im kiść winogron błogosławiąc im, aby od tej pory zajmowali się tym darem od niego i pomnażali swe winnice. Jak historia długa, Mołdawia od wieków kultywuje boski dar i wokół niego obraca się nie tylko spora część gospodarki, ale także kultura owego niewielkiego kraju.

W Portugalii powstają wina ze szczepów prawie wyłącznie lokalnych. Największą sławą cieszy się oczywiście wzmacnianie, bardzo autorskie dla Portugalii Porto, lecz bardzo podobnie jest z winami niewzmacnianymi. Mnogość rodzajów i spore różnice między nimi stanowią wspaniałą przygodę dla każdego konsumenta wina, od amatora, do profesjonalisty. Portugalskie wina charakteryzują się zdecydowanym, rozpoznawalnym, jednocześnie łatwym w konsumpcji smakiem i aromatem.